Robert Musil: Die Verwirrungen des Zöglings Törleß (1906) en het eerste deel van Der Mann ohne Eigenschaften (1930 en 1933)

Robert Musil: Die Verwirrungen des Zöglings Törleß (1906) Het boek is al in de typische stijl van Musil geschreven die ook Der Mann ohne Eigenschaften (De Man Zonder Eigenschappen) kenmerkt: aldoor poëtisch door zijn rijkdom van metaforen en essayistisch doordat beschrijvingen van psychologische toestanden en filosofische gedachten door het verhaal heen zijn geweven zonder duidelijk

Lev Tolstoj: De Duivel (1889)

Net als sommige andere korte verhalen van Tolstoj is dit verhaal geschreven als een  tragedie en daarom zo sterk: er is één idee (in dit geval een jongeman die gekweld wordt door een verliefdheid die hij als goed, fatsoenlijk getrouwd mens niet wil en hem ‘te gronde zal richten’ als hij eraan toegeeft) en één

Lev Tolstoj: De Dood van Iwan Iljitsj (1886)

De hoofdpersoon wil bovenal een gemakkelijk, aangenaam, plezierig en fatsoenlijk leven leiden en daar slaagt hij ook in – hij lijkt in alle opzichten ook een prima kerel te zijn (hij is een liberaal die een respectabel figuur wil zijn maar ook de ander respecteert) die in elke situatie weet wat hij moet doen (hij

Lev Tolstoj: De Kreutzersonate (1889)

De inleiding van het verhaal is dat een advocaat in een treincoupé vertelt dat Europa zich bezighoudt met het vraagstuk van de echtscheiding waarop zijn vrouwelijke reisgezel de moderne opvatting is toegedaan dat huwelijken op basis van de liefde moeten worden gesloten. Dat raakt een nerveuze man in de coupé die erna vertelt hoe hij

The Philip K. Dick Reader (verhalenbundel; 1997)

Frederic Jameson – de filosoof die vooral bekend is van zijn opvatting van het postmodernisme als “de culturele logica van het laatkapitalisme” – noemde Philip K. Dick “the Shakespeare of science fiction”, maar in literair opzicht is Dicks werk weinig hoogstaand: hij schreef voor pulpmagazines en zijn stijl is ook veelal die van de pulp.

Iets over het postmodernisme van Borges en Murakami

Postmodernisme De bekendste postmodernistische filosoof Derrida haalde veel inspiratie uit de literatuur omdat literatuur de grenzen van het begrip en daarmee van de filosofie kan laten zien; postmodernisme is dan ook in hoge mate literatuurkritiek. De kiem van het filosofische postmodernisme kan men in Hegel situeren, omdat die alle werkelijkheid opvat als de logische ontwikkeling

Jorge Luis Borges: De Aleph en andere verhalen (verhalenbundel; 1989)

In feite is deze verhalenbundel, met Nederlandse vertaling uit 1998, een bundel van drie verhalenbundels: Historia Universal de la Infamia (1935), Ficciones (1944) El Aleph (1949), in deze verhalenbundel vertaald als respectievelijk Wereldschandkroniek, Fantastische Verhalen (onderverdeeld in De tuin met zich splitsende paden en Kunstgrepen) en De Aleph. Net als ik heb gedaan bij de

Liefde bezien vanuit in-yun en het platonisme

De film Past Lives (2023) gaat over ‘in-yun’ waarbij de hoofdpersoon meent dat het uit het boeddhisme komt en verband houdt met het geloof in reïncarnatie: als twee vreemden elkaar passeren en hun jassen raken elkaar dan is dat ‘in-yun’ en betekent dat ze elkaar in een vorig leven al hebben ontmoet. Het staat zo

Haruki Murakami: De Olifant Verdwijnt (verhalenbundel; 1993)

Ik heb (nog) geen van Murakami’s romans maar inmiddels wel deze verhalenbundel gelezen (in Nederlandse vertaling). Murakami is een zeer populaire auteur op grond van zijn romans: zijn korte verhalen zijn veel minder populair (al zijn enkele speelfilms juist op zijn korte verhalen gebaseerd) – volgens sommigen zouden ze vooral proeftuintjes zijn voor zijn romans

Henry James: The Turn of the Screw (1898)

Ik ben begonnen met het lezen van het boekje To the Lighthouse (1927) van Virginia Woolf maar het lukt me niet om er doorheen te komen: de beroemde modernistische stream-of-consciousness-techniek van het werk waarbij we aldoor alleen de (banale) gevoelens en gedachten van de personen meekrijgen blijkt een heuse marteling voor mij. Onlangs stuitte ik